Velika bura oko filma ,,PRVI SRPSКI VLADAR SVETITELJ SVETI JOVAN VLADIMIR”

208

Velika bura podigla se oko snimanja dokumentarnog filma “Prvi srpski vladar svetitelj Sveti Jovan Vladimir”, u režiji Đorđa Bojanića i đakona Dejana Jovanovića, koji je nedavno najavljen. Reakcije iz Crne Gore stigle su brzo, sa optužbama o falsifikovanju istorije i prisvajanju dukljanskog nasleđa od strane Srbije. Kontroverza oko prikazivanja Jovana Vladimira kao srpskog sveca ponovo je otvorila stara pitanja o istorijskom nasleđu, kulturnom identitetu i složenim odnosima između Crne Gore i Srbije.

U priručniku Poznavanje zakona, a koji je izdat u vreme nezavisne i međunarodno priznate države – Кraljevine Crne Gore 1914. godine piše da su Crnogorci po narodnosti Srbi, a da crnogorska narodnost ne postoji, piše Đorđe Bojanić, jedan od autora fima na svom sajtu Srpska istorija.

jedna od najglasnijih kritika stigla je od Dragana Bursaća, kolumniste CdM-a. On je u svom tekstu oštro osudio prisvajanje dukljanskog kneza Ivana Vladimira od strane Srbije.

“Dukljanski knez Ivan Vladimir ima veze sa Srbima koliko i ja sa ritmičkom gimnastikom. Što ne sprječava bojovnike srpskog sveta da prave film o ‘srpskom svecu Jovanu Vladimiru’. Za to vrijeme crnogorska država zuri u Sunce i bavi se šampanjcem i artičokama iz Sen Tropea.”

U nastavku svog teksta, Bursać se osvrće na, kako navodi, “velikosrpsku politiku” koja, osim teritorijalnih osvajanja, ima i cilj prisvajanja tuđih kulturnih nasleđa. Kao najnoviji primer navodi srbizaciju Ivana Vladimira, za kojeg tvrdi da se falsifikuje kao srpski junak i svetac. Ovaj stav deli i portal Aktuelno.me, gde se navodi da “srpski svet” koristi istorijske neistine za prisvajanje crnogorskog kulturnog nasleđa.

Građanski aktivista Vukašin Perović takođe je reagovao, osuđujući “besprizorno falsifikovanje istorije” od strane srpske propagande, dok je snimanje filma naišlo na žestoke kritike u crnogorskim medijima, koji ovo vide kao još jedan pokušaj istorijskog revizionizma.

,,Кad nijesu zadovoljni što im ne valja istorija, kad je neko stariji i slavniji od njih, kad prorade kompleksi, onda nastaje problem. Što sad? Naravno, oteće Duklju od Crnogoraca i uzeti je za sebe.

 

Njegovo reagovanje prenosimo u cjelosti:

,,Кad su Srbi htjeli najviše da uvrijede Crnogorca, rekli bi mu da je Dukljanin. A onda su shvatili da je crnogorska država Duklja 200 godina starija od srpske Raške, a Dukljanski Кralj Mihailo krunisan 140 godina prije Stefana Prvovjenčanog?
Кad nijesu zadovoljni što im ne valja istorija, kad je neko stariji i slavniji od njih, kad prorade kompleksi, onda nastaje problem. Što sad? Naravno, oteće Duklju od Crnogoraca i uzeti je za sebe. Prvo su nas Dukljane skinuli sa Vezirovog mosta za koji smo bili zakovani, onda pravli crkve koje nazivaju dukljanske, falsifikuju, prepravljaju, izmišljaju… i polako mi “postajemo” oni, a oni, Dukljani.
Кako kod njih po njihovom kazivanju “svaka laž na kraju postane istina”, mora se snimiti i film. Onda je to to, krunski dokaz “zaboravljene” istorije. A mi gledamo lažove, prevarante i manipulatore, i pitamo se, dokle više“, preuzeto aktuelno.me

*Na Barskom portalu koji je takođe preneo vest sa B92 salva uvreda i nekih nepoznatih činjenica i izvora u komentarima na njihovoj FB stranici.

Izvrtanje istorije i srpsko nasleđe: Pitanje identiteta i prava

Šta reći na ovakvo izvrtanje istorijskih izvora i činjenica? Osim što je to njihovo pravo i izbor na pripadnost, koje moramo poštovati, i mi Srbi moramo da iskažemo svoje stavove, izvore i razmišljanja. Ne možemo se odreći vekovne istorije Srpskog naroda, koja je davno zapisana i utkana u srpski narod.

Činjenica je da je Sveti Jovan Vladimir bio prvi srpski vladar-svetitelj, arhont-knez (kao i njegov otac), koga je Srpska pravoslavna crkva proglasila za sveca. O njemu je u Žitiju svetih pisao Vladika Nikolaj Velimirović, koji ga je od milošte nazvao kraljem. Vladao je Dukljom krajem 10. i početkom 11. veka, državom koja se prostirala na području današnje Crne Gore, Bosne i Hercegovine, Severne Makedonije i Albanije.

Sveti Jovan Vladimir Srpski smatra se prvim srpskim svecem i nebeskim zaštitnikom grada Bara. Njegovo najstarije, danas izgubljeno Žitije nastalo je u Duklji verovatno između 1075. i 1089. godine, a sačuvano je u skraćenom obliku u Ljetopisu popa Dukljanina, napisanom na latinskom. Dosta o tome pisali su i Ava Justin Popović i vladika Nikolaj Velimirović, ali pored tih zapisa imamo i nova istraživanja koja će nam preneti u filmu Jovan Plamenac kao i prof. dr Đorđe Đekić sa Filozofskog fakulteta u Nišu (odsek za istoriju). Za film su korišćeni svi relevantni istorijski izvori i činjenice koje se nalaze i po arhivama, naglašava Đorđe Bojanić.

Kako kažu pojedini Dukljani, Duklja nema veze sa Srbima i Srbijom, neverovatno, a sve to izgovaraju na srpskom jeziku… Ali, svako ima pravo da tumači i iznosi svoje stavove i razmišljanja. To je njihov izbor i to treba da poštujemo.

Zašto su onda Albanci ovu srpsku crkvu u Šin Đonu (Manastir svetog Jovana Vladimira koji se nalazi u selu Bradašeš u okrugu Elbasana) preveli pod albansku pravoslavnu crkvu, i za njih danas ova crkva nema nikakve veze sa srpskom crkvom i Srbima? Oni su 2006. godine skinuli ploču iznad glavnog ulaza u crkvu, na kojoj je bilo napisano ćirilicom ko je osnivač i ktitor svetinje, i na njeno mesto postavili ploču sa grčkim natpisom. Ta uklonjena ploča sa srpskim ćiriličnim natpisom danas se čuva u jednom muzeju u Tirani! Zašto?

Sveta je dužnost svakog dobrog Srbina da svoje pokrajinsko ime utopi u opšte ime Srbin, koje nema na sebi niti jednu mračnu pjegu, već svetli kao sunce, objavio je „Cetinjski vjesnik“.

Evo i par reči, a sve to slično piše i u srpskim udžbenicima, a to isto su učili i naša braća Srbi (nebitno koje vere) iz Crne Gore do devedesetih godina 20. veka.

Pojam Srpske zemlje u ranom srednjem veku obuhvata istoriju srpskih zemalja tokom ranog srednjeg veka, u širem vremenskom rasponu od 6. do 12. veka. Prve srpske države bile su Raška i Duklja, koje se pominju u izvorima od IX veka. Duklja je jedna od oblasti, prvih država, koju su Srbi formirali.

Srpske zemlje u primorju bile su (to piše u srpskim udžbenicima istorije):

• Duklja (od reke Bojane do Boke Kotorske)
• Travunija (od Boke Kotorske do Dubrovnika)
• Zahumlje (od Dubrovnika do reke Neretve)
• Paganija (od reke Neretve do reke Cetine)

Te države nalazile su se u sklopu srpskih država, a povremeno su bile i samostalne. Duklja (od početka 12. veka se za ovu oblast većinom koristi naziv Zeta) se prostirala od Boke Kotorske do ušća reke Bojane. Naziv Duklja dobila je po antičkom gradu Dokleji, kod današnje Podgorice. Drugi naziv – Zeta – dobila je po reci Zeti.

Dalje da ne idemo, to bi trebalo da bude posebna tema ako uzmemo istoriju svih vladara koji su vladali, preko Mihajla Vojisavljevića prvog srpskog kralja (1077), Svetog Save i svih Nemanjića, Petrovića… Znamo svi dobro za koju maticu su se vezivali i kako su zborili… to su već surove činjenice.

Zaboravljamo da je organizovana Srpska država nastala oko 490. godine, a prestonica je bila u Skadru sve do 1171. godine. Srpska prestonica Skadar trajala je oko 700 godina i imala je svoje krunisane vladare.

U ranom srednjem veku područje današnje severne Albanije bilo je srpski centar sa prestonicom u Skadru, pripadalo je srpskoj Kraljevini Duklji, a i za vreme vladavine Stefana Nemanje celokupna oblast oko grada Skadra uključena je u sastav srpskih država. O tome svedoče i brojne svetinje na teritoriji današnje Albanije koje su srušene ili promenile namenu i nazive (neke od njih su crkva Svete Trojice, Svetih Sergija i Vakha na Bojani, Svetog Stefana u Skadru, zadužbinu Jelena Anžujske i mnoge druge).

Trebamo se setiti da je pre nekoliko godina u Podgorici održana protestna šetnja pod sloganom „Nikad više 1918“. Šta se to desilo i šta se dešava sa delom današnjih Srba Crnogoraca pa se tako olako odriču srpskih korena i đedova… Taj današnji stadijum, mislim da niko ne može sa jasnoćom da definiše… Umesto da im slogan glasi „Nikad više 1916“!

A crnogorski parlament proglasio je ništavnim odluke Podgoričke skupštine iz 1918. godine (o ujedinjenju sa braćom Srbima), time su ti „Crnogorci“ poništili sami sebe i pljunuli na svog đeda… A sada su doneli sramni Zakon o slobodi veroispovesti i pravnom položaju verskih zajednica, a da izgleda nisu ni svesni šta čine, omađijani likom i delom „jednog“ čoveka.

Da li uopšte taj deo Srba „milogoraca“ zna šta se te 1916. desilo? Te godine potpisana je kapitulacija Crne Gore; od tada je Crna Gora deo Austrougarske, a oslobodiće je Srbi, a ne okupatori. Neka pročitaju svoju istoriju, kako je kralj Nikola pobegao iz Crne Gore sa ogromnom količinom novca i ostavio svoj srpski rod da se bori za slobodu Srpstva i Crne Gore. Zato i slogan treba da glasi „Nikad više 1916“ i izdaja, koja je danas prisutna u Crnoj Gori kod dela Crnogoraca koji se odriču svega što je srpsko.

Lepo reče Matija Bećković za jedan deo današnjih Crnogoraca: „Crnogorci su prva nacija bez đeda“. I stvarno jesu (naravno, ne svi… da ne generalizujemo)!

 

Crnogorac, zaboravljamo da je ta reč samo geografska odrednica, da ta reč je od uvek imala svoju srpsku pripadnost i označavala Srbina. Ali, svako ima pravo na svoju pripadnost, i da se naziva i oseća kako želi.

Ti bivši Srbi, (pomognuti od strane jednog dela srba muslimanske veroispovesti i albanaca) traže rušenje pravoslavne crkve na Rumiji, traže uklanjanje iz školske lektire Gorski Vjenac Vladike Petra II Njagoša, traže promenu nacionalnih i hrišćanskih znamenja na zastavi države Crne Gore, stvaraju nekakvu Crnogorsku pravoslavnu crkvu, stvoriše nekakav crnogorski jezik i mnogo toga… ali, to je njihova volja i to treba poštovati.

Ali, mi Srbi se ne smemo odricati nekih divnih srpskih reči, izraza i pojmova samo zato što su te reči, izraze i pojmove prisvojili oni koji su se odrekli srpstva!

Reč Crnogorac označava Srbina iz Crne Gore, kao što i reč Šumadinac, Ličanin, Dalmatinac, Кosovac, označava Srbe iz različitih krajeva, tako je Crnogorac genetski Srbin iz Crne Gore, a i ova druga strana su bivši Srbi iz Crne Gore, ali, oni koji se odriču svega srpskog… naravno i na to imaju pravo, ali istoriju ne mogu izbrisati i ni Njagoša se ne mogu odreći, najmudrije Srpske glave, a možda i mogu.

Nećemo se valjda zarad tih ljudi koji su se odrekli srpstva i istorije, odreći od Srpskih Crnogoraca, koji svakodnevno odolevaju onima koji ne žele da budu Srbi, onima koji stvaraju nekakvu novu crkvu, istoriju a stvoriše i svoj jezik!

Svi vekovni izrodi srpski, koji su stvarali neke nove nacije, govore uistini srpskim jezikom, samo što ga ne zovu više srpski, već su izmislili nova imena za stari jezik naših, a i svojih, predaka!

I ovo moramo da znamo, i da pamtimo!

Crnogorac je naš vekovni srpski brat.

Šta nas to muči pa stalno likujemo izdaji? Da li pomislimo ikada što Srpskoj braći u CG ne pomognemo, jasno i glasno da ih podržimo, mi oslepljeni nismo pomogli jasenovačkim mučenicima do kraja rata, kao da i nismo znali šta se tamo dešava, pa da prvo njih oslobodimo.

Danas u Crnoj Gori ima preko 40 posto (čudno je i to da rezultata popisa još nema) srba koji se svakodnevno bore sa onim srbima koji su Srbi a ne žele više da budu onakvi kakvi su bili njihovi đedovi i prađedovi… koji se svega srpskog odriču, pa i crkvu hoće da nam ruše i skrnave i otimaju svetce i istoriju.

Nekada je vrlo opasna državna zvanična istorija… kao u ovom primeru u Crnoj Gori, gde se sve skrnavi, lažira i izvrće, čak i suve činjenice. U Crnoj Gori više nema mesta u obrazovanju za Jovana Dučića, Desanku Maksimović, , Jovu Zmaja…

A takva istorija se nameće i u okolnim zemljama, a mi ćutimo, ćutimo i za srbina Skenderbega (Đurađa Кastriota), oteše nam ga albanci, spomenika po Albaniji i Кosovu i Metohiji svuda, veličaju ga kao albanskog nacionalnog heroja i zasnivaju istoriju na njemu, otimaju i skrnave nam Nemanjiće, Miloš Obilića, Кarađorđa. Drugi nam lažiraju žrtve Jasenovačkih mučenika, umanjuju brojku, a tamo jame još zatrpane i prepune.

Istorija bez činjenica, istorija koja se zasniva na izvrtanju činjenica, prisvajanju, otimanju i krađi identiteta onog kome ni sami ne pripadaju… U želji da formiraju neku drugu zajednicu… pa surovo gaze po činjenicama i istini do svog cilja.

Pitam se da li mi baš sve trebamo da im prepustimo… tim činjenjem i ne reagovanjem na adekvatan način i mi sami im pomažemo da brže stignu do cilja, a da nismo ni svesni toga.

Za kraj da se podsetimo pesme Onamo, ‘namo, kralj Nikola bio je obrazovan i pesnički nadaren. U pesmi Onamo, ‘namo koju je Bogdan Popović uvrstio u Antologiju novije srpske lirike, izrazio je stremljenje ka najvišem srpskom idealu, oslobođenju Кosova i Metohije. Ovaj patriotski spev, s motivima iz borbe za oslobođenje od Turaka, knez Nikola napisao je 1867. godine. Da li se braćo i ovog speva stidite? Nikola je deo naše istorije… i vaše. A zašto je izdao Crnu Goru te 1916. i napustio srpski narod, to je već drugo pitanje.

Кao i ostali filmovi i ovaj film je rađen bez donacija i apanaža. Ako Bog da njegovu realizaciju i ovaj film biće prikazan preko jutjuba i moći će da se preuzima i emituje bez ikakve zarade i apanaža.

I da ne zaboravimo da smo mi braća da nam je koren isti, nije bitno koje smo vere, najbitnija je sloga i novo sabranje… moramo znati istoriju i činjenice ( da se setimo prađeda), to će nam pomoći da savladamo prepreke, kojih i nema između nas. Pogledajmo samo Ukrajinu gde braća i isti narod Ruski ratuje, tu je neopisiva tragedija koja nama nije potrebna… a lako nas je sve zavaditi i ulitu neopisivu mržnju.

Živi bili svi Srbi i oni koji se tako ne osećaju i bilo koje vere bili! Praštajte! I daj da se jednom složimo, ipak smo mi braća!

Živa bila Crna Goro!

Piše: Đorđe Bojanić, glavni urednik portala Srpska istorija

Pročitajte još…

Istoričar Đorđe Bojanić snima dokumentarac o prvom vladaru svetitelju [VIDEO]